Vandaag wezen wandelen met Frits, Maya en Maggie en dan kom je een grote groep kinderen van een school met begeleiders op de fiets tegen.
Bij het zien van de honden beginnen er kinderen van Marokkaanse en Turkse afkomst als een bezetene te gillen en te krijsen waardoor Frits in paniek raakt en uiteindelijk het bos in vlucht…..gelukkig is alles goed afgelopen, al heb ik op facebook toch een oproep geplaatst om met deze school in contact te komen.
Ik vraag mij ook af wat mensen bezielt om hun kinderen zo een angst aan te praten over honden dat ze bij het zien van honden hysterisch worden.
En dat puur door een aangeleerde angst, kinderen hebben zelf waarschijnlijk nooit een nare….of zelfs een fijne ervaring met honden en reageren puur op wat ze is aangeleerd..
Maar wat geef je deze kinderen als ouders mee ?…
Je ontneemt ze de vriendschap van een hond….want een hond zullen deze kinderen nooit nemen…maar je creëert ook een angst.
Jouw kinderen ondergaan steeds weer een hysterische angst bij het ontmoeten van een hond……is dit wat je jouw kinderen toewenst in deze wereld die al bol staat van geweld en bedrog…..
Ik ben zelf van mening dat de jeugd het al zwaar genoeg krijgt in deze steeds slechter wordende wereld…..en dan geef je ze ook nog deze angst erbij…
Je moet wel heel erg veel van je kinderen houden als je ze zo een leven toewenst..
En waarom doe je als ouder dit?
Niet vanwege het geloof….wat vaak als excuus word gebruikt..
Want als ik diverse moslims in mijn omgeving hierover vragen stel dan ontkennen zij allemaal dat het door de islam komt..
De meeste ouders hebben zelf ook geen slechte ervaring….maar leven in dezelfde gecreëerde angst….door hun eigen ouders…..en deze weer van hun ouders….
En zo gaat het maar door, terwijl ze niet eens echt meer weten wat er nu zo eng was…blindelings een angst doorgeven.
Ik hoop dat de kinderen ooit deze gewoonten doorbreken en hun leren dat honden ( dieren ) niet eng zijn..
Nooit een hond, en altijd bang voor een hond….dat is toch een groot gemis?
Soms….heel soms krijg ik de kans om zo een kind te overtuigen om niet bang te zijn..
Mij te vertrouwen….en de hond te aaien…
En dan zie je bij deze kinderen gewoon een opluchting….alsof er een gigantische last van hun schouders valt…
Wanneer ze ondekken dat de hond lief is….dat ze deze gewoon kunnen aaien…..en dat ze helemaal niet eng zijn..
Ik ben dan niet hun ouder, en het is niet aan mij om een ander zijn kinderen op te voeden…
Maar het voelt wel goed om een kind zijn angst af te nemen en te zien lachen met een hond….
