Zo maar een doorsnee ochtendje

Vanmorgen…na wederom een lange nacht met Eva, stond ze met haar kop op mijn schoot te slapen.

Ik had haar kap even af gedaan om haar wat rust te geven.

Ze ging meteen in haar bench heerlijk slapen.

Omdat ik nog even twee kickbikes uit de bus moest halen vroeg ik Amber om haar even in de gaten te houden.

Toen ik weer naar binnen kwam likt ze net aan haar wond…toch de kap maar weer op….terwijl ze opstond liep er een golf van bloed over haar poot naar beneden….

Ik probeerde te kijken waar het vandaan kwam maar kon het niet echt goed zien…ondertussen bleef het bloed stromen.

Ermelo maar even bellen…..en toch besloten om maar even heen en weer te scheuren.

In zo een geval zoek ik vaak net de grenzen…bij 80 is het 90..en bij 100 word het al gauw 115…

Maar uiteraard kom je op dat soort momenten alleen maar mensen tegen die totaal geen haast hebben…niet begrijpen waarom jij probeert door te rijden.

Opgefokt door het onophoudelijke geblaf en gejoel van Eva achterin de bus probeer ik toch stevig door te rijden…en dan kom je bij wegwerkzaamheden….zucht..

En ineens is het doodstil in de bus…Maya kijkt mij ook aan…

Ik roep Eva een paar keer….niets…krampen in mijn maag…het zal toch niet ?….langzaam krijg ik meer en meer krampen….

Met een flinke draai aan het stuur rijd ik de bus een fietspad op…spring uit de bus en gooi de zijdeur open….en Eva kijkt mij met een verwilderde blik en haar kap volledig aan flarderen verbaasd aan..alsof ze wil zeggen ” hey jij ook hier? ”

Aaaaaggghhhh….snel de deur dicht en weer de weg op…

Bij Ermelo bleek Eva 2 nietjes eruit te hebben gekregen…waardoor er wondvocht met bloed uit de ruimte waar de bult heeft gezeten uitgelopen te zijn….een paar nieuwe nietjes en we mochten weer terug..

En dan zo met Myiago naar Ermelo….ach ja…

Houd het allemaal spannend zal ik maar denken 😉