De Dood.
Ja de Dood is iets waar je, hoe je het draait of keert toch altijd te maken mee hebt als dierenliefhebber.
Gezien de maximale leeftijdsgrens van honden kun je in je leven van heel wat honden afscheid nemen.
En dat je met het werk wat wij doen meer en vaker te maken hebt met de Dood, tja dat is natuurlijk te voorspellen.
Op de ochtend van woensdag 23 November zit je dan, op de bank met in je handen een hondje.
Een puppy, niet groter dan je hand…..een puppy waar je al dagen mee bezig bent om haar te redden.
En nu….nu zit je af te wachten tot ze zal sterven in je handen.
Kijkend in die kleine trieste oogjes vraag je jezelf in paniek af of je misschien nog iets kan ondernemen, dit terwijl je wel beter weet.
Niets……niets kun je nog doen…je kunt alleen maar afwachten tot ze sterft.
Een stoere biker met een klein hoopje in zijn handen….mijn hart huilt, ik zou het wel uit kunnen schreeuwen….WAAROM ??
Langzaam word haar ademhaling zwakker en ik knuffel haar voorzichtig, hoe intenser kun je de Dood nog ervaren ?
Ik houd haar voor mij en zie hoe zij nog twee zwakke pogingen doet om naar adem te happen en voel haar kleine lichaampje slap worden……tranen beginnen te vloeien….het is afgelopen.
Voorzichtig vouw je het kleine lichaampje in de handoek op je schoot, je moet verder en legt haar voorzichtig op een veilige plek….
De andere honden moeten verzorgd worden en er zijn nog meer puppy’s die moeten eten.
Terwijl je de andere pups verzorgd weet je dat je s’middags een afspraak hebt staan bij de dierenarts voor nog twee pups.
Onzeker over wat dit bezoek zal brengen, ga je verder met de tranen nog in je ogen.
S’middags is het dan zover, je staat voor de deur bij je dierenarts en hoopt op het beste.
Als eerste de grootste pup, ik voel mij praktisch al thuis bij onze dierenarts en loop samen met Marleen, de assistente naar de röntgenkamer.
Na een beetje gefriemel staat het puppy op de foto en stoppen wij de foto in de ontwikkelaar.
In spanning wachten wij af wat er op het scherm verschijnt….
Na een paar tellen staat de foto op het scherm en bestuderen wij de foto, het lijkt gelukkig mee te vallen.
Uiteraard moeten wij het oordeel van de dierenarts afwachten maar zover wij kunnen oordelen komt het wel goed.
In de behandelkamer ruil ik de pups om en loop ik met het kleine meisje in mijn handen weer naar de röntgenkamer.
Ze is niet veel groter dan Tina die vanmorgen in mijn handen stierf, ik hoop voor het beste.
Het kleine hoopje lijkt nog veel kleiner op de grote tafel van het apparaat maar het lukt uiteindelijk toch een duidelijke foto te maken.
Weer in spanning wachten wij af wat er op het scherm verschijnt.
Marleen zegt nog niets maar het dringt al langzaam door wat ik zie verschijnen.
En het eerste wat in mijn gedachten op komt is Peppie, mijn kleine lieve Peppie die ik eerder dit jaar moest laten inslapen.
Inwendig was er niets wat er klopte in haar kleine lichaampje en het enige humane wat ik toen kon doen was inslapen, ik voel al een brok in mijn keel als ik aan Peppie denk.
En ik zag voor een deel hetzelfde beeld nu weer verschijnen, ik houdt mij groot en laat nog niets merken….tenslotte moeten wij het oordeel van de dierenarts nog afwachten en kan ik het natuurlijk verkeerd hebben…tenslotte ben ik maar een biker en heb geen medische opleiding dus ik kan het wel helemaal verkeerd zien.
Martine, onze dierenarts loopt met mij mee naar de röntgenkamer en bekijkt de eerste foto’s.
De schade valt inderdaad mee en de grote pup hoeft niet geopereerd te worden en kan geadopteerd worden.
Dan verschijnen de foto’s van het kleine meisje op het scherm en bestudeerd Martine de foto’s…..inwendig hoop ik op mijn onkunde, mijn gebrek aan….mijn lage IQ….maakt niet uit…ik hoop dat ik het verkeerd zag..
Duidelijk, bijna alsof ik een collega ben denkt zij hardop en legt zij uit wat er op de foto te zien is.
Langzaam word het duidelijk en ik zie Martine nog wel wijzen maar mijn gedachten zijn al verder en zie de pup al inslapen.
Terug in de behandelkamer staat Amber met het kleine meisje te wachten op het nieuws.
Helaas…..ik zou zo graag goed nieuws willen brengen…kleine Tina van vanmorgen nog vers in onze gedachten…en dan kun je geen goed nieuws brengen..
Met zijn drieën besluiten wij dat het beter is om haar in te laten slapen.
De eerste injectie word klaar gemaakt en het kleine meisje wacht niets vermoedend op de behandeltafel, voorzichtig krijgt zij de eerste injectie en ze kruipt veilig bij Amber in haar armen….
Wanneer ze dan rustig slaapt, krijgt zij de tweede injectie…
En dan sta je daar….drie mensen die hun leven wijden aan het redden van dieren, te wachten tot ze sterft.
Wanneer het lichaampje niet meer beweegt word er nog een laatste controle uitgevoerd met een stethoscoop, of het hartje niet meer klopt.
En dan is ook dit leven gestopt.
En hoe vaak je dit ook doet, hoe vaak je dit ook meemaakt…
Je went hier nooit aan en raakt dit je steeds weer.
Vandaag heeft onze grootste vijand, de Dood weer gewonnen.
En morgen?…
Morgen winnen wij misschien weer…
