BFA Crouwdfunding actie 26 April 2015

Zoals jullie weten zijn wij een Crowdfunding begonnen om een geschikte lokatie te kopen.

Als je aan mensen uitlegt over het hoe en waarom dan hebben ze enigzins wel een idee, maar op een of andere manier vind ik het heel moeilijk om onder woorden te brengen wat voor gevoel er achter onze droom zit.

Ik heb vandaag op facebook een stuk geschreven om duidelijk te maken wat de gedachten en gevoelens zijn achter onze droom, ik wil dit graag hier ook even delen met de mensen die ons eventueel nog niet volgen op facebook.

De plaats waar jij geboren bent is niet duidelijk, misschien was je deel van een gelegenheids nestje…maar dat kan net zo goed de broodfok zijn geweest.
Je kwam als pup al bij de verkeerde mensen terecht, geschopt en geslagen….geestelijk mishandeld en onthouden van voedsel en medische zorg.
Maar daar was na maanden van mishandeling dan eindelijk de redding, je werd weggehaald en ondergebracht in een opvang.
Maar was dit dan echt vrijheid ?
De mishandeling had zijn werk al gedaan en had jou geestelijk kapot gemaakt, je kroop bij alles in elkaar en wist van ellende niet hoe klein je jezelf moest maken…..in gedachten zie ik je in elkaar kruipen wanneer jouw vorige eigenaar er waarschijnlijk op los schopt.
Dagen verstopte jij jezelf in een donker hok, weggekropen achter het tochtschot.
Wanneer het s’nachts donker genoeg was en het was muisstil dan kroop jij voorzichtig tevoorschijn, zoekend naar restjes voedsel en water wat er na die dag misschien was blijven liggen.
De kleine beetjes die je at waren net genoeg om je zieke lichaam in leven te houden, want ondertussen ging je gezondheid behoorlijk achteruit.
Buiten de ernstige vermagering had je ook kennelhoest opgelopen en deze was naar binnen geslagen en had een behoorlijke ontsteking in je luchtwegen en longen veroorzaakt.
Behandeling hiervan was gewoonweg onmogelijk omdat jij je overdag niet liet zien en niet te benaderen was.

Tot de dag dat ik er met een stel bikers kwam, de een noemt het stom en de ander ondoordacht…enig risico zat er wel in, maar ik kroop op mijn buik het hok in….
Door de ontlasting en lucht van urine naderde ik het tochtschot, ik voelde met mijn hand in het duister achter het schot en voelde daar een hond.
Geen idee wat er kon of zou gebeuren zocht ik naar jouw nekvel, toen ik deze vond greep ik dat stevig vast en trok ik jou tevoorschijn.
In eerste instantie werkte je wat tegen maar je was te zwak om mij te stoppen.
Langzaam kroop ik op mijn buik het hok uit, door dezelfde vieze laag met jou aan je nekvel.
In het daglicht werd pas duidelijk wat er in het hok lag, een mechelse herder….teminste wat ervan over was…
Vies en verkrampt van angst, je botten staken aan alle kanten uit en de pus liep bij jouw inspanning mij te stoppen uit beide neusgaten.

Ik deed jou een slipketting om en bond jou met een touw aan mijn been, zittend op de grond probeerde ik een sigaretje te draaien terwijl jij verwoede pogingen deed om bij mij weg te komen.
Terwijl ik zittend op de grond mijn sigaretje rookte besefte jij dat het geen zin had maar kreeg ook door dat ik niets van jou wilde…

Dagen gingen voorbij met ons spelletje, ik bond jou vast…jij deed een poging om weg te komen en ik toonde geen interesse in de hond aan mijn been.
Bij het eten lag je aan mijn been gebonden onder tafel en merkte dat er af en toe wat eten voor je werd gelegen.
Langzaam….heel langzaam begon je mij te vertrouwen….s’ochtends om half 6 als iedereen nog sliep kroop ik mijn bed uit en liepen wij samen door het bos….langs het water….niemand om ons heen, alsof alleen wij op deze wereld waren, hoe vredig kon het zijn.

Uiteindelijk kwam het moment dat ik terug moest naar nederland maar mijn zus zou voor je zorgen, mijn zus die ik alles zal toevertrouwen.
Enkele dagen later werd ik gebeld door mijn zus, je was weer terug bij af en at nu ook s’nachts niet meer.
Eigenlijk hadden wij thuis geen ruimte maar mijn vrouw ziet wat het met mij doet, jou niet ophalen zou je doodvonnis zijn.

Wij naar belgie…het terrein oplopend ben je nergens te zien en ik word ondertussen begroet door de vaste roedel.
Zoekend met mijn ogen naar jou, zie ik mijn zus naar het vieze hok wijzen….ik fluit een keer en roep je naam..
Het gevoel is onbeschrijfelijk als jij je kop voorzichtig naar buiten steekt…dit was het eerste wat er van jou te zien was na dagen.

Op mijn hurken gezeten kom je voorzichtig naar mij toe, je loopt rondjes om mij heen….kijken of ik het daadwerkelijk ben.
Als je in mij bereik komt, pak ik je vast….en ik knuffel jou…
De mensen om mij heen zien mijn tranen niet…tranen van geluk dat ik weer bij je ben….en tranen van verdriet om te zien hoe afgetakeld je bent..

Thuis verzorg ik je zo goed als ik kan en doe er alles aan jouw vertrouwen te krijgen.
Langzaam kwam je weer terug en kwam je een beetje op gewicht…
Na weken verdwenen de ontstekingen en kreeg je weer energie…

En dan de gok….in het bos, ik knip je los en voorzichtig loop je vooruit….soms even kijken waar je riem is gebleven…maar dan krijg je door dat je los bent…
Wat moet dat een heerlijk gevoel zijn geweest voor je…
En dan ravotten samen met Fanone…jij was niet de enige die genoot van je vrijheid….ik stond daar met tranen van geluk te genieten…
Puur genieten…wat was dat een heerlijk gezicht..

Tegenwoordig zijn wij maatjes…jij bent ondeugend en ligt dan dwars over mijn schoot er van alles aan te doen om aandacht te krijgen…en ik geef het jou graag..
Ik kan nog dikwijls een brok in mijn keel krijgen als ik jou heerlijk zie slapen op de bank of wanneer je op mijn schoot ligt….

Een brok in mijn keel van blijdschap….maar ook omdat ik weet dat er nog heel veel Fritsen zijn die weggekropen zitten…weggekropen omdat niemand op zijn buik door de stront wil kruipen om ze te pakken….misschien bang om gebeten te worden..
Nu wachten ze, voor mijn gevoel op mij….want blijkbaar doe ik iets wat een ander niet doet..

Ja…ik ben misschien ondoordacht….ik schat het risico niet niet……ik zou best eens gebeten kunnen worden…..
Maar verdomme als ik Frits nu zo zie?….dan is het alle risico waard geweest en ik zou het zo weer doen..

En dan…het is mijn droom om dit voor veel meer honden te doen…ik word er niet rijk van….eigenlijk kost het alleen maar geld…
Maar het zien van een vrolijke hond geeft mij zoveel voldoening…daar kun je geen geld bedrag tegenover zetten.

Is mijn droom dan zo raar ?…..iets dromen waar jezelf eigenlijk niet beter van word ?….iets willen beginnen wat geld kost en niets opleverd in de huidige economie?

Wij zijn een crowdfunding begonnen om deze droom waar te maken, het gevoel achter deze droom is zo moeilijk onder woorden te brengen…..het gevoel wat ik heb bij het redden van dieren…
Het gevoel wat ik heb wanneer ik een hond van de dood red en deze zie rennen door het bos..
Ik hoop dat bovenstaande verhaal over frits je een idee kan geven wat er door mijn gedachten gaat…en hoe ik mij emotioneel eronder voel..

Misschien snap je nu waarom dit mijn droom is……..

http://www.worldofcrowdfunding.com/help-de-bfa-aan-een-eigen-hondenopvang-en-rusthuis

10444511_735376036525906_8026301980702446569_n