Als dierenredder kom je vaak in diverse situatie’s terecht.
De ene keer heb je het aan je eigen te danken….en soms was het zelfs ingepland.
De jaren leren je met onverwachtte situatie’s om te gaan…waar de “normale” mens in paniek raakt, daar weet jij vaak wel een oplossing voor..
Maar dan heb je ook nog de momenten dat ook jij geen uitweg ziet.
Zoals mijn collega/vriendin Marina, die voor haar honden ruim 2000 kuikens kreeg van een kippenfokkerij….niet wetende dat ze nog leven.
En dan?…dan krijg je het gevecht tussen je verstand en je hart…
Een van de gevechten die wij als dierenredder altijd verliezen.
Je verstand verteld je dat het echt niet kan…en je hart zegt dat je ze niet in de steek kan laten.
Een opname stop omdat je echt vol zit….en dan een hondje aangeboden krijgen, wetende dat deze zonder jou een minimale kans heeft…mensen in je omgeving zich afvragen hoe serieus zij de opname stop moeten nemen als je weer met een hondje thuiskomt, jezelf afvragen waar je weer aan begint…hoe kun je als dierenvriend je passie opzij zetten…je ogen sluiten ?
Dieren redden is een keuze die wij maken….ons leven aan passen en opofferen, maar ons dagelijkse situatie is niet altijd onze keuze maar ons lot denk ik…
