Als biker for animals krijg je heel wat honden in je handen, de een nog triester dan de ander.
Bij onze vaste dierenartsen krijgen ze dan een checkup, en de een heeft meer medische zorg nodig dan de ander.
Maar helaas krijg je ook honden in handen waar geen redding meer voor mogelijk is en dan moet je helaas de zware beslissing nemen om deze uit hun lijden te verlossen.
En dit is en blijft altijd een moeilijk moment.
Gelukkig kunnen wij altijd rekenen op het vakkundige oordeel van onze dierenartsen van Sterkliniek Ermelo.
Maar wat sommige mensen niet weten is dat wij ook nog enkele honden van onszelf hebben die wij in het verleden als pup gekocht hebben.
Zo ook Arika een Australian Cattledog die nu al 15 jaar is.
Arika heeft voor mij een speciaal plekje…
Ik was jaren geleden lid van een forum en daar plaatste ik foto’s van haar als pup, waarop een Australiër reageerde.
Wij raakten bevriend en al snel werd ik door mijn leven met honden Doggy dog door hem genoemd.
Uiteindelijk werd dit afgekort naar Doggy, en deze bijnaam gebruik ik nu 15 jaar later nog steeds, er zijn zelfs mensen die mijn echte naam niet eens weten en mij niet anders kennen dan Doggy.
Ook voor de rugpatch gebruik ik haar afbeelding
Arika is voor bijna iedereen een onmogeljjke hond, zij valt honden…fietsers, ja zelfs visite aan.
Maar voor mijn gezin is zij erg zorgzaam, zo weigerd zij door te lopen als een van mijn kinderen zich bij een boswandeling heeft verstopt.
En ook wanneer ik ziek ben of bedledig, dan komt zij bij bezoek over mij heen liggen en ben ik niet te benaderen.
Ondertussen is ze nu 15 jaar, doof en blind en het lopen gaat erg moeizaam door een rugprobleem.
Nu heeft ze sinds enige tijd een vreemde wond op haar kop en moet zij ook een gebitsanering……….en ergens van binnen voel ik de bui dan al hangen maar zal er toch een dierenarts bij moeten halen.
Afspraak gemaakt voor een consult en dan de gedachten dat dit misschien haar laatste ritje kan worden.
Thuis steeds op de klok kijken of wij al weg moeten, en de minuten lijken wel uren…..
Maar dan is het tijd om te gaan, met lood in mijn schoenen loop ik met haar naar de auto.
Tijdens de rit merk ik dat mijn gedachten steeds afdwalen……speedy noemden ze haar, als ik een bal gooide dan was zij eerder op de plek dan de bal…
Ongelovelijk hoe snel zij was….
Wij rijden Ermelo in……langzaam komt er een kleine lach op mijn mond bij de gedachten hoe wij gehoorzaamheid hebben gelopen bij een Kynologenclub….
Hoe zij bij het hier roepen op mij afstormde en mij vol in mijn kruis beet….de examinator die afstand hield omdat zij hem anders te grazen nam…
Een kuthond….ja dat is wat iedereen van haar vond…
Maar ze was wel mijn kuthond met haar rare fratsen…komen knuffelen om je dan vervolgens vol in je gezicht te happen…
Op haar rug liggen zodat je haar op haar buik kon aaien, om je dan vol in je handen te bijten…
Ik heb haar wat keren vervloekt….en toch is ze altijd mijn meisje gebleven..
Dan komt het moment dat wij bij Paul onze vaste dierenarts naar binnen mogen…
Ik vertel het hele verhaal en geef al aan dat dit waarschijnlijk ook haar laatste ritje kan zijn.
Paul onderzoekt haar en komt dan met het verlossende woord…
Afgaande op haar gezondheid kan ze waarschijnlijk best nog 2 jaar mee…
Als een blok beton valt er een zware last van mijn schouders…
Ondanks alle honden die ik heb zien sterven, die ik moest laten inslapen….valt dit bezoek mij extra zwaar…
En dat is het mooie van onze dierenartsen…..zij weten dat en staan ons dan ook bij met advies en bieden een luisterend oor als wij met emotie vertellen over onze honden..
Bij Sterkliniek Ermelo zeggen ze ” Met liefde gaan we met ze om, met kennis maken wij ze beter” maar ze doen veel meer dan dat..
Paul…..bedankt voor vandaag
