Bij je geboorte had je nooit verwacht dat je wereldje zo klein zou zijn.
Net als je moeder mocht je in een schuur blijven.
Jouw fokker noemt zich een rasfokker en preekt voluit over hoe goed hij voor jullie is, hoe goed hij jullie verzorgt.
Na bijna 10 jaar in de schuur mocht je eindelijk gaan, dit ging nog niet zonder problemen want jouw fokker was niet blij met onze bus op zijn terrein.
Nu konden mensen bij het zien van onze bus nog wel eens gaan denken dat hij een broodfokker was.
Bij ons thuis duurde het niet lang tot je een nieuw huisje had gevonden….jouw tweede kans was begonnen.
Na een korte tijd werd jouw nieuwe baasje ongerust en mocht je naar de dierenarts.
Diabetes was de diagnose, iets wat duidelijk overdraagbaar is….de kans is dus groot dat er na bijna 10 jaar heel veel pups van jou diabetes hebben gekregen..
Na een korte periode kwam de adoptant….of je tijdelijk bij ons mocht logeren…
Dat logeren werd wat langer….en uiteindelijk bleef je..
Door de diabetes werd al snel jouw zicht minder….en werd jouw nieuwe wereld steeds kleiner en kleiner.
Vandaag was de dag…het kon niet langer…jouw ogen deden zo zeer dat wij ze moesten laten verwijderen…
Na jaren in de schuur….werd eindelijk jouw wereldje groter…om nu nog kleiner te zijn..
Dit is je dank…na jaren mag je eindelijk van je vrijheid genieten….in het donker..
Meis…je fokker zal trots zijn…
Gelukkig worden wij bij Wil nooit meer toegelaten..stel je voor…mensen zouden hem met een broodfokker verwarren…
