Ik kreeg een telefoontje..
Een mevrouw was in een verzorgingstehuis terechtgekomen en had blijkbaar niet zo lang meer.
Mevrouw kwam in het ziekenhuis terecht….en er werd verwacht dat ze niet meer terug zou komen.
Mevrouw had een hondje, een chihuahua van 17 jaar…ze had dit hondje al vanaf dat ze 8 weken oud was.
Een medewerker was erg voorbarig en bracht het hondje naar het asiel.
Gelukkig was er een verpleegster die mevrouw bijstond en meteen het hondje weer uit het asiel heeft gehaald.
In overleg met mevrouw werd besloten ons te bellen…of wij de zorg voor het hondje op ons wilde nemen…tja wat doe je dan?
Mevrouw staat op het punt van overlijden…en het laatste wat in haar hoofd spookt, is wat er met haar hondje gaat gebeuren.
Natuurlijk stemmen wij in.
Het hondje Romy past zich snel aan en loopt in onze roedel alsof ze er al jaren woont.
Ik houd contact met mevrouw….stuur haar foto’s en filmpjes via Whatsapp…
Wij stappen zelfs een keer in de auto en gaan met Romy langs…
En daar zit je dan…als stoere biker….met een brok in je keel en tranen in je ogen..
Wat het doet…als mevrouw haar hondje weer ziet…kan aaien…knuffelen..
De een vind het fantastisch wat wij doen..de ander vind het ongelovelijk…echt…het is normaal dat je zoiets doet.
Mensen omschrijven tegenwoordig normale dingen als iets fantastisch…4 uur in de auto om een mens dit geluk te brengen..is normaal…dit is menselijk…
Maar goed..vandaag het trieste nieuws ontvangen dat mevrouw is overleden..
En dan ga je toch denken…binnenkort komt er nog een hondje, ook van een mevrouw die elk moment kan komen te overlijden…en die staat erop dat wij voor haar hondje zorgen…als mijn hondje ergens hern zou moeten dan zou ik wensen dat hij naar de Bikers for animals gaat..
Maar dan… onze tijd komt ook een keer…en onze honden dan ?..
Wij zijn nog niet van plan om te gaan…ons werk is nog niet klaar…maar stel dat een idioot je doodrijd…en dan ?
Terwijl je dus voor anderen een grote zorg wegneemt…blijft die voor ons wel bestaan…
