Ik ben nog niet zo oud maar de jaartjes tikken langzaam aan…
Maar kan nog een hoop….maar dat kan ook anders..
In de supermarkt zie ik vaak oudere mensen bij de kassa worstelen om hun portomonee te pakken….geld uit te tellen..de boodschappen inpakken gaat vaak ook erg langzaam….en dan heb je er altijd wel een bij die geen geduld heeft…hey ouwe schiet eens op….gaat het nog lang duren ?….enz…ik kan mij daar verschrikkelijk bij opvreten…geen idee wat die oude mensen hebben doorstaan en nog steeds onafhankelijk zijn…en ze dan zo uitkafferen..
Of hoe ze deze mensen toespreken..alsof het kleine kinderen zijn…ik kan daar echt niet tegen…
En dan kom ik op de afgelopen dagen…ik krijg een appje…een oudere dame is met spoed in het ziekenhuis opgenomen…politie heeft zelfs het raam ingeslagen en het trauma team was zelfs aanwezig…en thuis blijft er een kleinhondje van 14 jaar achter…
Uiteraard voor het hondje een hoop stress, maar ook de dame is in paniek om haar hondje.
Gelukkig is er een fijn team wat zich over het hondje ontfermt…maar na het bericht dat mevrouw niet meer thuis gaat komen word het anders…waar moet het hondje heen?
Mevrouw heeft geen familie of kennissen…er is echt niemand…maar dan ook echt niemand.
Als laatste hoop belt ze het asiel….ja wij willen het hondje wel ophalen maar wij laten hem dan wel inslapen….mevrouw huilt…mevrouw vertelt met tranen in haar ogen dat ze haar hondje laten inslapen..
Ze belt de dierenarts, misschien dat die een oplossing heeft…helaas..
Uiteindelijk komt het zorgteam bij ons…ja wij zitten vol…veel te vol..maar wat moet je nu?
Juist…wij gaan het hondje ophalen en hebben gelukkig een plekje voor hem.
Dan bekijken wij het paspoort en papieren van het hondje…een pasje..
Een ledenpasje van het asiel….serieus ?
Mevrouw is misschien al jaren lid van het asiel, doneert en steunt dit asiel…en nu ze in paniek is ….vertelt datzelfde asiel dat ze haar hondje laten inslapen ?
Mevrouw is bij ons onbekend, waarschijnlijk ook nog nooit een euro gekregen van mevrouw…mooier nog, mevrouw wist waarschijnlijk niet eens van ons bestaan..
Maar wij staan klaar…rijden heen en weer…doen van alles om te zorgen dat mevrouw gerust gesteld is..
Terwijl de mensen van het asiel die zij al die tijd finacieel steunt haar hondje inslapen?
Dan vraag je jezelf toch af waar is het menselijke gebleven bij deze mensen ?
Niets om de mevrouw gerust te stellen…geen moment van begrip, medeleven…echt niet ?
Ik ga geen namen noemen maar wanneer u als asiel dit leest..
U zou zich dood moeten schamen….
Uiteraard kunt u ons werk steunen met een kleine donatie
