Zoals jullie weten heet deze blog Doggy verteld, wat ik hier schrijf is dan ook mijn persoonlijke mening…mijn persoonlijke ervaringen…gevoelens…
Ik hoor menig keer hoe goed wij zijn….hoe zwaar het moet wezen om al dat leed onder ogen te krijgen, als member van onze stichting krijg je natuurlijk veel meer leed onder ogen dan een gemiddelde Nederlander.
Maar het leed is op zich best aanvaardbaar….dat klinkt misschien vreemd,maar wanneer je een dier in een dieronwaardige situatie vind dan is dat niet zo erg…wanneer je het dier dan mee kan nemen.
Hem of haar de medische zorg kan geven….een dierwaardig bestaan kan bieden, of in het ergste geval uit zijn lijden kan verlossen….maar je kan dan iets doen.
Wat echt mijn hart breekt….en ja, ik heb het nooit zo op Oostbloklanden gehad….maar de Oekraïne heeft mijn sympathie gewonnen…en dan heb ik het over bijvoorbeeld Marina.
Ik zeg dat niet om haar ego te strelen…maar je moet het maar doen…je kinderen in een ander land veilig onderbrengen en dan zelf met gevaar voor eigen leven bij je honden blijven…en dan in je achterhoofd de gedachten dat je jouw kinderen misschien nooit meer zal zien…echt mijn petje af voor deze vrouw.
Ik ben geen held….ik doe gewoon wat mijn hart mij ingeeft…maar ik denk ook niet dat ik mijn honden zou achterlaten…maar wat dan echt mijn hart breekt, want daar was ik gebleven..
Zijn de situaties waar je machteloos staat…het dierenleed waar je alleen op afstand met afgrijzen naar kan kijken.
Zo ook bij de opvang in de Oekraïne waar ze de honden gewoon achter lieten…nee niet los, zodat ze nog een kleine kans hebben…..maar opgesloten waar ze na 30 dagen zonder eten en drinken pas gevonden werden.
Als ik ergens verdrietig van kan worden, dan is het wel van dit soort beelden…
Honden die een langzame dood zijn gestorven….en ik zit dan mijlenver weg, machteloos..
Het liefst stap ik in de bus en rijd ik er heen en laad ik mijn bus vol…
Maar dat zijn natuurlijk maar hersenspinsels…want de kans dat je veilig daar komt en weer veilig thuis komt, is natuurlijk klein…als ik overhoop geschoten word, dan schiet niemand daar wat mee op…en mijn eigen honden ook niet.
Buiten dat…waar laat je de honden…het huis zit al vol…wij doen ons uiterste best…misschien wel meer dan wij aankunnen….en ergens is het al een wonder dat het nog steeds goed gaat.
Terwijl gemeente ons onderuit probeert te halen gaan wij gewoon stug door…krijgen wel al steeds meer waardering van mensen uit de buurt..
Vanaf de aktie voor de Oekraïne is bij een hoop mensen hun ogen eindelijk open gegaan denk ik…zien ze eindelijk wat wij doen, waar wij voor staan..
Maar dan nog…bij bovenstaande beelden blijven wij machteloos…
Het enige wat wij kunnen doen is de mensen die daar helpen financieel steunen…en met materialen..
Maar de oproepjes moet je wel onder ogen brengen…de mensen bewust maken…steeds weer op een of andere manier ze zover krijgen om toch wat te doneren…en ja ook dat is soms frustrerend…want hoe maak je mensen duidelijk dat je hun hulp nodig hebt ?
En dan moet je ze bij een volgende oproep weer zien te overtuigen..
Ik ben dan ook dankbaar voor de mensen die nog steeds in ons geloven…ons vertrouwen en het mogelijk maken om toch iets te doen bij het zien van bovenstaande beelden..
Dank jullie wel
