In 2015 kregen wij een speciaal hondje in ons handen.
Vanwege haar gedrag zijn wij naar de dierenarts geweest en was de conclusie dat ze een waterhoofdje had, haar gedrag kon dan eigenlijk een beetje vergeleken worden met down syndroom.
Peppie….eigenlijk heet ze Pepper maar ik noemde haar Peppie, Peppie had bij ons een fijn leven.
Ze groeide langzaam en was zichtbaar een vrolijk meisje.
Spelen met de andere honden was super…ze kon het tempo van de andere niet bijhouden maar zij was op haar manier gelukkig.
Tot de dag dat ze een beetje raar ging lopen, ik had ergens het vermoeden dat haar achterpootje uit zijn kom was.
Ik nam contact op met Martine voor een röntgenfoto.
Na het maken van de foto stonden wij samen voor een scherm waar de foto groot te zien was.
Er werd geen woord gesproken…beiden stonden met tranen in onze ogen…het kleine meisje was werkelijk een grote puinhoop.
Een heel groot skelet in een te klein velletje waardoor alles in de verdrukking zat…er was maar een oplossing.
Tijdens mijn rit naar het crematorium kon ik haar niet loslaten en heb de hele weg met haar kleine lichaampje op mijn arm gereden.
Jaar in jaar uit blijft Peppie in mijn hoofd spoken.
Nu 5 jaar later heb ik eindelijk een tattoo, ter nagedachtenis aan kleine Peppie.
Een treurende engel, met Peppie veilig op schoot.
