Valt mij op..hoeveel van mijn collega’s af en toe op instorten staan.
Je zou denken dat deze mensen daar geen last van hebbben, zich inzetten voor een nobel doel en dat met plezier doen…aan de ene kant wel….maar aan de andere kant zie ik ook een heel hoop stress..
Zo erg zelfs dat een gewaardeerd collega er een einde aan maakte..iets wat een grote impact heeft bij veel van mijn collega’s….
Maar het is niets vreemds…ik zie collega’s op filmpjes in tranen uitbreken…niet meer uit hun woorden komen omdat ze zo moe zijn…de stress niet meer kunnen verwerken..
Ik heb het zelf helaas ook meegemaakt…na een zoveelste pesterij begon ik gigantisch te trillen en hoe meer ik mijzelf in de hand probeerde te houden, des te erger werd het…mijn huisarts kon er wel om lachen…een zenuwinzinking…die had je allang aan kunnen zien komen…nee, helaas niet.
En nu zie ik weer een top vrouw die zich inzet voor kansloze honden…in tranen vanwege een zenuwinzinking…
Dat terwijl wij volgens mij zuinig moeten zijn op dit soort mensen..mensen die zich…zonder dat ze er zelf beter van worden…zoveel opofferen…zich inzetten voor hulpeloze dieren..
Mocht je ooit ongeduldig worden….te horen krijgen dat wij geen oplossing hebben voor alle problemen…en ook een keer nee moeten zeggen…denk dan nog maar eens aan dit berichtje..
Wees zuinig op ze…ze doen juist zulk goed werk…en ook zij zijn gewoon mensen..