Helaas…Fonzie heeft het niet gehaald, zijn longen waren helemaal kapot en er was op geen enkele wijze redding voor onze kleine man.
En dan krijg je de vraag…ongelovelijk hoeveel verdriet jullie te verduren hebben, hoeveel verdriet kan een mens hebben….hoe houdt je dat vol ?
In de jaren dat wij de stichting hebben, zien wij heel veel geluk…honden die praktisch hersendood zijn….honden die wij weer tot hond maken en uiteindelijk heerlijk zien genieten..rennen door het bos….spelen met andere honden…iets mooiers is er volgens mij niet met dit werk..
En dan de keerzijde….geen sociaal leven…op visite bij familie…of familie bij ons op visite dat word een hele organisatie en vaak gewoon niet te doen.
Een huis wat hondbestendig moet zijn…dus geen luxe…geen leuke frutseltjes…beeldjes of vloerkleedjes..
Kinderen die heel veel…maar dan ook heel veel moeten inleveren…praktisch geen vriendjes op visite…geen dagje uit…een weekje op vakantie kun je al helemaal schudden..
En dan het verdriet…steeds weer…een gevecht wat je verliest…bij het crematorium kennen ze ons al bij naam…en ik rijd praktisch blindelings er naar toe…eigenlijk triest als je bedenkt dat je dat kan..
Iedere keer weer verdriet…steeds weer een klein stukje wat je van binnen opvreet..letterlijk op vreet..
Van buiten valt het niet op…mensen zien de tranen niet en denken dat je het gewoon bent geworden….maar niets is waar…
Veel honden die zijn gestorven zitten nog in mijn hoofd…
Puppy’s die ik in mijn handen dood heb zien gaan…s’ochtends om een uur of 7…geen dierenarts te bereiken en ook niet meer haalbaar…het enige wat je kunt doen is het kleine humpie in je handen houden…liefkozen tot zijn of haar laatste adem uitblaast..
Peppie…waar net röntgenfoto’s van gemaakt waren…samen met Martine met tranen in onze ogen zien hoe erg het gesteld was met haar….een paar minuten later was ze dood…met Peppie in mijn armen ben ik naar het crematorium gereden…ik kon het niet over mijn hart krijgen om haar neer te leggen..
En zo zijn er meer…en Fonzie zit nu bij hun in mijn hoofd….en nee…het maakt je niet sterk…emotioneel word je stukje bij stukje opgevreten…
Dat samen met andere dingen die aan je vreten …breek je zo nu en dan..
Kleine dingetjes……wat je normaal niet zo erg veel doet, die breken je…
Een foto…een filmpje….die mooie herinneringen die Facebook onder je neus wrijft…tranen vloeien dan rijkelijk…
En nee…die zien de mensen niet….ik laat ze ook niet zien…
Uiterlijk lijkt het alsof wij bikkelhard zijn…het leed wat wij trotseren…het verdriet wat wij verwerken…
De werkelijk is anders…ook ons is het vaak te veel…ik kan er nachten wakker van liggen..
En dan vraag je jezelf af waarvoor je het dan toch blijft doen…
Je doet het voor die kleine geluksmomentjes…die gekke fratsen van Maggie waar ik toch om moet lachen…het fijne gevoel wat ik heb als ik Frits en Maya in het bos zie rennen..
Het medeleven van zoveel mensen…mensen die wij nog nooit gezien of gesproken hebben en ons zo ongelovelijk veel steun geven….die donateurs die steeds weer een ongelovelijk bedrag bij elkaar weten te krijgen…en die kleine verassing momentjes als er een adoptant aan de deur staat met een doos hondenspulletjes…
Dat zijn de dingen die ons steeds weer overtuigen om door te gaan…
Dank jullie wel voor alle steun…steeds weer..
