Ons eerste echte broodfokker…ik kan geen woorden vinden om dit te beschrijven…foto’s halen het niet bij de werkelijkheid…
Bij het binnen gaan….de geur….de stank van uitwerpselen brand in je neus en keel…de horror omarmt je….je hoeft niet paranormaal te zijn om de angst te voelen van de honden, het verdriet brand in je ziel…
Ik viel dan ook letterlijk op mijn knieën en begon te huilen, huilen van verdriet…hoe kan een mens mijn vriendjes dit aan doen?
In die hel vonden wij jou….achterin verstopt…jouw puppy’s lagen dood door de loopruimte verspreid…enkelen opgestapeld voor jouw kennel…de kennel waar jij met je laatste pupje in de ontlasting op het beton lag…..ik kon mijn tranen niet bedwingen toen ik jullie zag..
En vandaag 12 jaar later weer tranen…omdat ik je moet laten gaan….
Ons laatste ritje in de bus…minuten lijken uren….Ermelo lijkt kilometers ver weg…
Kramp in mijn maag….een brok in mijn keel…en af en toe moet ik mijn tranen wegvegen om te kunnen zien…af en toe kijk ik op zij en daar zit je….als altijd, met je trotse koppie…alleen nu zie je er moe uit….
Ik parkeer de bus en ondanks mijn lichamelijke problemen til ik jou naar binnen…mijn liefste Bella….tot het laatste moment zal ik jou tillen.
In de wachtkamer houd ik jou op schoot…ondertussen zit ik onder de hondenharen….overige mensen zien mijn verdriet en weten waarvoor wij hier zijn…
Iedereen mag mijn tranen zien…iedereen mag weten hoeveel ik van jou houd..
En dan is het moment daar……
Vaarwel mijn liefste….nooit meer pijn en verdiende rust…