Vandaag kreeg ik van een gewaardeerde collega de vraag…
Heb jij ook wel eens van die momenten dat je denkt pfff ging alles nu maar eens…
Eerlijk gezegt denk ik vaker ” ik stop er mee ” …
Momenten dat er van alles tegen zit….de ene hond is net herstellende en dan heeft de volgende weer wat…een hond die klaar is voor adoptie die ineens nog ” even ” geopereerd moet worden..
Momenten dat je na een dag stront, pis en kots ruimen om je heen kijkt en jezelf afvraagt ” waar ben ik eigenlijk mee bezig ? ”
Je kan geen dag weg…je moet altijd zorgen dat er iemand aanwezig is…visite ontvangen of op visite gaan is een hele onderneming…
S’ochtends voor dag en dauw loop je al buiten met honden, is het nu hartje zomer dan is dan nog te doen maar nu word het ook al aardig koud en guur….en terwijl iedereen nog lekker op een oor ligt loop jij al in de regen..
En ja….s’avonds blij dat je eindelijk weer je bed kan induiken..
En als je dan alles bij elkaar neemt dan is het een hoop werk waar je verschrikkelijk veel voor moet opofferen….en dan heb je nog mensen die tegen je zeiken of je af lopen te zeiken…beledigd zijn dat je niet even naar de andere kant van Nederland wil rijden om hun buurman toe te spreken want deze is niet goed voor zijn hond…..mensen die met een hondje in hun maag zitten en dan verbaasd zijn dat je deze niet wil ophalen…om dan nog maar te zwijgen over hun die het beter weten en jou wel even vertellen dat je het allemaal fout doet……
Je gewaardeerde collega kijkt je alleen maar begripvol aan…
