Broodfok door de ogen van een adoptant

1 April 2010. Een nette villa ergens in het Noorden van België. Rijke, aardige mensen hebben er in hun achtertuin een schuur. Nee, niet voor opslag of als werkplaats. Een schuur vol met honden. Allerhande rassen. Groot en klein. Van Chihuahua tot Mastiff. De kleuren ? Van blond tot zwart. Houden die mensen nu echt zo veel van honden ? Daarom dat ze er zoveel willen ? Om mee te gaan wandelen of hun kinderen mee te laten ravotten op hun perfect onderhouden gazon ? Of vinden ze het vele werk toch wel leuk ? 167 honden dagelijks verzorgen, eten en drinken geven, het is een fulltime dagtaak. Ze vinden het heerlijk zeggen ze tegen de buren. De buren, die het geblaf van al die honden toch niet zo kunnen appreciëren. Dag in dag uit, nacht in nacht uit. Het gehuil en lawaai houdt de buren in de ban. Wat gebeurt daar toch allemaal, achter die krakkemikkige muren van die schuur ? Nou, daar verblijven honden toch !
Tussen al dat lawaai, geblaf en gehuil, zit een Shiba-teefje. Een uur geleden zijn haar weeën begonnen. De pups komen er aan. Ze heeft buikpijn. Het gaat allemaal niet zo vlotjes meer, want ze is al op leeftijd en heeft al heel wat pups op de wereld gebracht. Maar flink als ze is, verbijt ze de pijn. Terwijl ze wacht op de eerste persweeën, staart ze rond in haar hokje. Een verblijf van nauwelijks 2m², vol met papiersnippers. Daaronder, vieze koude beton. Haar laatste drie kakjes liggen ergens in een hoekje en stinken verschrikkelijk. Haar urine loopt weg door de spleten in de betonvloer. De geur blijft wel hangen. De muren van haar hokje zijn van gewapend beton, vlug ineengeflanst en die hebben niet eens een mooi kleurtje. Roestkleur blijkt de favoriete kleur te zijn van de man die af en toe eens langskomt. Om te controleren of het automatisch voederbakje nog werkt en water bij te vullen in het vieze groene bakje. In het aangrenzende hok zit een labrador-teefje. Ze zijn niet zozeer elkaars beste vriendinnen. Maar voor nu krijgt ze wel een aanmoedigende blaf van haar buurvrouwtje. Vooruit ! Je kunt het, zegt ze in hondentaal. Ik heb er ook al zoveel op de wereld gebracht, dus dat moet jou ook weer lukken !
Een paar uur later kroelt het anonieme teefje met haar 4 pasgeboren pups. Drie jongens en een meisje. Oh wat een geluk ! De pups drinken gulzig en kruipen dicht tegen haar aan. Het is hier zo koud mama ! Hou jij ons warm ? Ze zucht. Zelf bibbert ze van de kou en van de ellendige bevalling. Geen verzorging achteraf. Nee, maar dat behoeft ze niet. Door de jaren heeft ze geleerd hoe het moet. Hoe ze haar kinderen moet wassen, zogen en warm houden. Haar eigen lijfje heeft nog genoeg warmte om daar voor te zorgen. Ze drinkt wat uit het groezelige potje. O wat had ze nu graag een flinke vleesmaaltijd gehad. Ze is zo uitgeput. Maar daar valt haar portie brokjes uit de automatische bijvuller. Net genoeg om haar honger te stillen. Ze schrokt ze allemaal heel vlug op. Zodat niemand anders ze kan pikken. Want hiermee moet ze weer verder voor een dag.
Ze krijgt felicitaties van haar labrador-buurtje. Zulk mooie puppies heb je toch ! Zo klein en stil… En ze drinken al goed hé. Dat is super voor je ! Het kersverse moedertje is maar wat trots op haar kroost. Haar ogen willen schitteren omwille van zoveel geluk. Maar ze kan enkel maar staren. Haar ogen zijn dof. Dof geworden door de ellendige jaren in dit vermaledijde hok, met enkel het gezelschap van haar lotgenoten in de talloze hokken in de schuur… Zonder een warme thuis, zonder een zachte streling over haar kopje, zonder ook maar één uitstapje naar de wereld achter die grote gammele deur. Ze is hard geworden. Denkt enkel nog en wacht enkel nog op het moment dat de brokjes vallen… En de enge man voorbij komt wandelen… Die haar niet eens bekijkt. Vlug vlug haar uitwerpselen weghaalt en dan zonder een woord weer verdwijnt. Oef ! Hij heeft haar toch geen mep verkocht vandaag. Ze heeft zich voorbeeldig en moedig gedragen. Want ze is zo vreselijk bang van die engerd. Kruipt in het verste hoekje van haar hok, ver weg van zijn grote handen. Mèt haar pupjes die ze ten koste van alles wil veilighouden. Dat is tenslotte haar (enigste) taak in die schuur !
Tijdens de vijf volgende weken groeien de pupjes als kool. Natuurlijk want als moedertje verzorgt ze hen met heel haar hart. Laat ze naar hartelust zogen, poetst hun vachtje, gedoogd hun speels gedrag en houdt van ze. Maar ze denkt al aan de toekomst. En die is niet zo rooskleurig als de puppies denken. Dat weet ze uit ervaring. Die vreselijke man gaat langskomen en gaat haar kinderen weghalen. Veel te vroeg ! Ze wil ze voor altijd bij zich houden. Er nette, leuke hondjes van maken. Want Shiba-moeders zijn daar heel bedreven in. Ze leren hun kindjes wat zindelijkheid is. Maar helaas in dat in zo een gesloten hok niet mogelijk. Dus de kleintjes doen hun eerste stapjes in haar kakjes die ze op een hoopje heeft liggen. Ze poetst hun vuile pootjes keer op keer. De papiersnippers zijn ook al heel vies geworden, die worden maar een paar keer per maand ververst. Niettemin ruiken haar kinderen lekker want moeder heeft een hele dag niets anders te doen dan ze proper houden. De dag is aangebroken, ze voelt het gewoon als de grote deur opengaat. Ze probeert haar kroost met haar tengere lijfje te verbergen in het verste hoekje van de kooi. Bibbert van ellende. Het deurtje van haar hok kan nu elk ogenblik opengaan. Nee ! Wil ze schreeuwen. Ze zijn nog veel te jong om de wijde wereld in te gaan ! Ze kunnen nog maar nauwelijks zelfstandig eten. Haar grom is nog slechts een fijn gepiep als die grote handen aan het slot morrelen en dan zonder pardon haar kindjes weghalen. Een meisje en drie jongetjes… Het meisje had ze Amy gedoopt in gedachten…
Amy en haar broertjes worden in een hok, ver weg uit de buurt van hun moedertje, gedumpt. Met een vies bakje water en een automatisch vullende brokkenpotje. Ze proberen de man tot andere gedachten te brengen en piepen er op los. Ze willen naar hun mama terug, daar aan het einde van de schuur. Uren en uren later vallen ze van ellende en uitputting eindelijk in slaap. En dromen van hun warme moedertje. Ze beseffen nog niet wat er op hun afkomt. Dat zij gaan zorgen voor geld in de zakken van die « villa-mensen ». Hun geboorte is al aangekondigd via internet en daar zijn al zoveel aanvragen op gevolgd. Tweevoeters die een goedkoop rashondje in huis willen halen. Die niet stilstaan bij het feit dat de kweekteefjes voor hun « geluk » hebben gezorgd in een donker en vuil hok. Achtergelaten worden voor een volgende dekkingsronde. Want ook reutjes vindt je daar in die schuren. Die voor niets anders dienen dan voor nageslachten zorgen. Dagenlang zitten te wachten tot een teefje uit die schuur loops wordt. En dan vlug vlug even hun ding mogen doen… Ze zijn dun, zijn ziek en hebben een slechte vacht. Maar wat kan dat het « villa-gedrocht » schelen ! Hij hoeft zelf niet veel te doen om zakken vol met geld te kunnen vullen. Enkel de vieze bakjes water bijvullen en zorgen dat de elektriciteit niet uitvalt voor de automatische voederbakjes. En dan nog, wat kan het hem schelen als er toch een panne komt. Hij heeft geen honger…
Amy en haar broertjes zitten aan het deurtje van hun hok. Daarnet is de grote deur opengegaan en er komt iemand aan. Wat fijn, hij komt onze richting uit ! We mogen terug naar mama ! Tot haar grote verbazing worden de broertjes weggehaald. En ik dan ? Een stomp op haar lichaampje en ze wordt weer opgesloten. Ik wil mee met mijn broers ! Ze piept en stampt en maakt een hoop lawaai. Urenlang. Maar niemand komt haar halen. Niemand die haar kan zeggen waarom ze daar nu helemaal alleen in dat ellendige hok achterblijft. De poedel-buurvrouw snauwt en gromt. Zwijg nu toch kleine ! En hou je gedeisd, want anders krijg je slaag. Je bent niet voorbestemd om de wijde wereld in te gaan. Je bent voorbestemd om hier te blijven ! Je bent een meisje en je zal zorgen voor de inkomsten van de engerd. Pups ga je krijgen ! Wacht maar, je zal wel zien als het zover is. Wanneer voor de eerste keer loops wordt. Dan komt één van die Shiba-heertjes, van een paar hokken verder, naar je toe. En mag je even « volwassen » worden.
Amy kan het niet bevatten als een paar maanden later, inderdaad een manneke naar haar toe komt. Wat is ze blij ! Ze krijgt gezelschap in haar eenzaam hokje. Maar die blijdschap is even vlug weer voorbij als meneerke het weer moet aftrappen. Hij heeft zijn taak volbracht en gaat nu ander teefje « bezoeken ». Ze gaat maar in een hoekje zitten staren. Met oogjes waar geen licht meer in brandt. Met een verdrietig zieltje.
Amy vindt van zichzelf dat ze dikker wordt. Heeft ze teveel gegeten ? Is het daardoor dat haar buikje soms zo van die rare bulten maakt ? Er beweegt daar wat vanbinnen. Ze weet zich geen raad. Ik ben toch niet ziek ? Ze bekijkt haar tepeltjes met verwondering. Die groeien ! Wat is er met mij aan de hand ? Amy heeft zulke vreselijke honger en haar dagelijkse portie brokken is net genoeg om de ergste honger te stillen. Ze wil meer, maar uit dat verdomde ding komt niets meer. Eenmaal per dag… Vanmorgen werd ze wakker met vreselijke buikpijn. Help ! Ik voel me niet goed. Maar niemand hoort haar, enkel haar buren in de hokken. En die weten al goed wat er komt… ze hebben het allemaal al meegemaakt. Voor Amy goed en wel beseft wat er gaande is, liggen er vier pups naast haar in het hok. Ze weet niet goed wat ze ermee aanmoet. Maar de buikpijn is gelukkig over. Amy snuffelt aan die kleine lichaampjes en likt ze schoon. Hun mondjes zoeken haar tepels. En ze drinken een vocht daar uit haar komt. Gulzig en gelukzalig liggen die kleine ukjes aan haar te sabbelen. Dat zijn dus hondenkindjes ! Er komt een goed gevoel over haar heen. Ze is moeder geworden. Ze maakt zichzelf een belofte dat ze haar taak als mama goed gaat uitvoeren. Beschermen zoals alleen een mama dat kan. Maken dat die enge man haar babies geen kwaad kan doen. Want hij wordt af en toe wel heel boos en heeft dan last van slappe handjes. Dat heeft Amy al een paar keer ondervonden. Ze heeft haar eigen karakter en wil niet altijd doen wat hij van haar wil, nl. onderdanig en gedwee in haar hokje zitten. Ze is soms opstandig en dan blinkt ze haar tanden bloot. Maar niet voor lang, want de sancties zijn niet mis. Dus wordt ze maar mak en breekt ze… De sterretjes in haar ogen worden doffer en doffer. Maar voor nu even schitteren ze weer. Als ze trots haar kroost ligt te bekijken. Vier dartelende, speelse pups. Haar oogappels.
Maar Amy heeft nog geen weet van haar nieuwe status. BROODFOKMAMA. Ze beseft nog niet dat ze deze job nog jaren zal uitoefenen. En er alsmaar meer verwaarloosd zal gaan uitzien. Doodmager door het gebrek aan recuperatie van al die geboortes. Een vacht die niet meer blinkt. Ze voelt zich oud en versleten en ziet er ook zo uit. Och, er komt toch niemand naar haar kijken. Enkel die geldwolf die jaar na jaar na jaar haar kinderen weghaalt. De nieuwe thuis waar ze naartoe gaan, daar heeft Amy geen weet van. Dat af en toe een pup sterft, dat weet ze niet. Niemand komt haar vertellen dat die dode puppy het gevolg is van de hebberigheid van de enge man. Die de nodige zorg niet belangrijk vindt en de veel te jonge pups gaat verkopen via internet. Hij heeft een abonnement op Marktplaats, Tweedehands.be, en lonkt kopers met louche advertenties. Die samenwerkt met dierenartsen die het met de wet niet zo nauw nemen. Dezelfde dierenartsen die ooit een eed hebben afgelegd waarin ze verklaren ten allen tijden te ZORGEN voor dieren. Die geboortebewijzen van de ukjes vervalsen, stempels aanbrengen in de identiteitsboekjes die niets met de waarheid te maken hebben. En al die vreselijke praktijken worden in stand gehouden door mensen die geen geduld hebben om een paar maanden op een gezonde puppy te wachten. Die voor weinig geld een Shiba in huis willen halen omdat het nu eenmaal mode is. Of een « leuk » cadeautje voor de kinderen willen. Diezelfde mensen die er niet bij stilstaan dat een broodfokpupje niet gesocialiseerd is… Hoe zou dat kunnen ? Die mama heeft geen thuis of omgeving waar ze haar pups dat kan leren en die enge man doet daar niet aan mee. Dat kost geld en tijd die voor hem zoveel belangrijker zijn. Het nieuwe gezin heeft « ooglappen » voor deze praktijken want ze willen liefst zo snel mogelijk en zo goedkoop mogelijk hun wens te laten uitkomen. We willen een Shiba en liefst… NU ! Wat er met de vader en moederhond in die schuur gebeurd, is de « ver van hun bed show ». Zij hebben hun zin gekregen en gaan met een klein lijfje tevreden naar huis. Een paar weken (of dagen) later begint het pas goed door te dringen wat ze hebben gedaan. De pup wordt ziek of gaat kosten maken als hij of zij alles kapotbijt en er geen houden meer aan is. Die de mensenkinderen terroriseert met fout gedrag omdat het in het pupkopje niet goed zit. Dan komt er een comportementalist aan te pas. Die zal het allemaal wel oplossen ! Hopen geld geven ze misschien uit maar het brengt allemaal niets op. De broodfokShiba wil en kan niet veranderen in een aangename of gehoorzame of gezonde hond. De tweevoeters beginnen langzaamaan te beseffen dat ze in de fout gingen door de stap naar een broodfokker te zetten. En gaan overal raad vragen. Voor alles en nog wat. Want van die verkoper krijgen ze geen respons of hulp. De viervoeter moet een zware operatie ondergaan want die knietjes of oogjes zijn niet van goede kwaliteit. Hopen geld kost het. Het gezin begint na te denken over het feit of ze niet beter wat langer hadden gewacht op een zuiver gekweekte Shiba, over een duurdere aankoopsom… Want als ze eens goed gaan tellen, zitten ze allang OVER het eventuele aankoopbedrag van een gezonde pup. Zeldzaam zijn degenen die al dat geld ervoor over hebben om de operaties te laten doorgaan. Het grote merendeel beslist dat de Shiba dan maar moet afgedankt worden en naar het asiel worden gebracht. End of story…
Citaat van Doggy :
Die kopers van goedkope puppies weten helemaal niet hoe het is bij die « fabrieken » en sluiten er wel hun ogen voor. Ze zien nu wel meer foto’s en filmpjes verschijnen die shockerend overkomen. Maar die geven niet eens een beeld van hoe erg het soms is. Als je letterlijk door je knieën gaat en op die knieën in de stront zit te huilen… Het gevoel, de pijn en verdriet van die honden bezorgen je zelf ook heel veel verdriet. En dan nog maar zwijgen over de stank en het gehuil en gepiep van die opgesloten honden. Je weet niet wat je overkomt. Jaren nadien ruik je de stank nog altijd.
Einde citaat.
Maar benieuwd hoe het nu verder ging met Amy ? Wel, dat kan zijzelf best wel vertellen.
In Februari 2018 was mijn broodfokker helemaal klaar met mij. Ik moest weg uit zijn schuur. Want veel geld opbrengen zat er in de toekomst niet meer in. Samen met een lotgenootje, Penny, was ik voor hem geen cent meer waard. En ik, Amy, zat daar maar in mijn hokje te wachten op mijn lot. Ik zag het niet zo rooskleurig in. Naar het asiel waar ik heb bestaan niet eens van wist ? Naar de dierenarts voor een laatste spuitje ? Ik zat daar maar. En Penny ook. Die wist het ook niet allemaal. Maar we hoorden vertellen dat we naar een andere schuur zouden verhuizen. Verdorie ! Wat zou het nu weer zijn ? We hadden net ons rantsoen weer uit de automaat gekregen toen de grote deur weer openging. Een lange blonde man met zwarte boots en een soldatenbroek kwam op mijn hok afgestapt. En deed het deurtje open. Nee !! probeerde ik nog te roepen. Ik heb geen pups meer, dus er valt niets meer weg te halen. Maar ik had het mis. Hij kwam niet voor pups maar voor mij ! Ja echt wel. Enkel voor mij en Penny. Met zachte hand werd ik in een busje meegenomen voor een rit. Wat duurde die lang zeg. Penny en ik vroegen ons af wat er te gebeuren stond. We waren er niet gerust in en zaten wat bibberig in een bench. Maar wel een proper hokje, met een zacht dekentje. En de zon scheen op ons kopje. Door het raampje zagen we rare dingen. Bomen en straten en verkeerlichten, dat kenden we niet. Een verontrustende wereld. Want we kenden enkel de schuur en ons hok. Een lange rit en toen was het stil. Geen geronk meer van een motor. En die blonde man die ons naar een huis bracht. Waar er nog meer soortgenoten rondhingen. Maar hé ! Niet in hokken of een schuur, gewoon los in een huis. We hoorden een vrouw hem Doggy noemen en hij noemde haar Amber. En ze wonen in « Huize Bikers for Animals » Ze hadden ook kinderen. En een geruststellende stem die ons vertelde dat we nu veilig waren en er voor goed voor ons zou gezorgd worden. En we nooit of te nimmer terug naar die engerd hoefden. Zij zouden een goede thuis voor ons zoeken. Er zou voor ons moeten « gesolliciteerd » worden. Ze zouden streng toezien dat we goed terecht kwamen. Dat beloofden ze plechtig op hun kinderzieltje. Hun leuze is immers : NO ANIMAL SHOULD LIVE IN PAIN.
Ik was weer dikker aan het worden. Eek ! Kwam dat door al dat lekkers dat ik nu kreeg ? Of omdat ik gerustgesteld was en lekker kon bekomen in een sfeervolle omgeving ? Nee, blijkbaar niet dus door dat alles… Er zaten weer zulke bubbels in mijn buik en toen ik de dierenarts, die ons grondig onderzocht, hoorde vertellen dat ik weer zwanger was, was ik toch wat uit mijn lood geslagen. Weer mijn jonkies die zouden afgepakt worden. Van wie ik niets meer zou vernemen. Niets was minder waar. Er werd een fijn plekje voor me klaargemaakt. Waar mijn pupjes zouden geboren worden. Op 23 Februari 2018 was het zover. Mijn 4 puppekinders werden geboren. 4 meisjes, allemaal zo mooi. Ik noemde ze Tora, Billy, Bailey en Quita. Mooie namen toch ! We hadden veel bekijks in het huis. Al die andere huisdieren die kennis wilden maken. Zo fijn ! Dit zouden dan mijn allerlaatste kinderen zijn. Een voor één gingen ze allemaal naar een fijn huis in de maand Mei en Juni. En zonder gepiep deze keer van mijn kant, want ik wist verdomd goed dat ze een heerlijke thuis tegemoet gingen.
Even moest ik nu eens goed onderhanden genomen worden. Mijn tandjes waren in de loop van de jaren wat slecht geworden. Zodus kreeg ik een gebitssanering bij een fijne dierenarts. Daarvoor, op 6 April, waren mijn kindjes al gemeten en gewogen en gechipt en bekeken door een lieve dokter. Met mijn gezondheid werd ook terdege rekening gehouden door de Bikers. Door een goede voeding waren mijn blaasstenen als de noorderzon verdwenen. En op 12 Mei kreeg ik mijn sterilisatie. Zo ! Nu was ik klaar voor een adoptie. Penny was ondertussen al vertrokken naar haar « forever huisje » bij Inge, Bart en Nikita in België. Waar ze een broer had die haar verwelkomde. Hij heet Oddy.
Op 10 April 2018 om exact 10u18 kwam er een brief voor mij aan in Lelystad. Een Belgische dame, die in Frankrijk woont, die een oproep via Shibalog op Facebook had gezien over mij. En die graag wou kennismaken met de befaamde Amy in Lelystad. Saki van de Shibarescue in België was blijkbaar haar groot idool en door die verhalen te lezen, had ze besloten om ook een broodfokteefje een goede kans en thuis te geven. 5 uren nadien besloten Doggy en Amber om die dame uit te nodigen voor een sollicitatiegesprek. En toen kwam 14 April 2018. Er werd een tafel gereed gezet buiten op het terras in de Rhonestraat en ik mocht buiten vrij rondlopen. Staat daar ineens een man en een vrouw EN een mannetjes-Shiba mij te bewonderen. Hé nee hé, geen « daad » meer hoor. Tenandere, ik kan toch niet meer zwanger geraken. De man, Haïko, heeft echter niet zoveel belangstelling in mij. Hij loopt op het terras rond te snuffelen terwijl zijn baasjes koffie drinken en… praten over mij. En na een uurtje of zo, worden er handen geschud. Wat is me dat toch ? Wel, Doggy vertelt me dat mijn gouden mandje in Frankrijk zal staan. Bij Marie-Anne.
Op 28 Mei 2018 komt die Marie-Anne met haar blinkende koets voorgereden in Lelystad. Het is zo vreselijk warm die dag. Het vooruitzicht om in die auto zonder airco te moeten zitten, doet me al zweten. Maar ik ben flink en na het afscheid van de Doggy, Amber en de hele roedel, rijden we weg. Ik achterin in de bench en Haïko vooraan, op de passagierszetel. Dat blijkt dus zijn « veilige plekje » te zijn.
Wat een rit naar het Zuiden ! Bloedheet bij het vertrek, verzopen in Parijs, en na bijna 24 uur onderweg, eindelijk thuis in Quillan.
En ja, toen begon het avontuur pas echt. Ik wou zo graag ontsnappen. Weg uit die vreemde omgeving. Weg van die broer die me opgedrongen werd en een tweevoeter die me constant in de gaten hield.
De tuin werd een versterkte burcht. Alles, maar alles werd aangesleept om het Shibaproof te maken. Want ik wou zelfs door het kleinste gaatje naar de wijde wereld.
Mijn bench werd mijn« veilige plekje » en de eerste dagen kwam ik er nauwelijks uit. Voor eten en drinken was ik nog wel verleiden. Dus dit werd mijn « huisje » of « doosje ».
Broer Haïko liep me gewoon voorbij en negeerde me totaal .
Maar mijn charmes en mijn heerlijk zacht karakter maakten het wel moeilijk. Hij kon me niet meer negeren !
Samen wandelen, samen eten, samen drinken, samen snoepjes halen bij de tweevoeter, samen de buurt bewaken…
Ik ben Amy en ik ben gelukkig nu…