“Voor een langere tijd waren we al op zoek naar een maatje voor Yumi. Een pupje of een Shiba adopteren waren beide opties voor ons. Een pupje kun je vanaf het begin af aan opvoeden, geen rugzakje, geen trauma, een schone lei. Een adoptie hond heeft vaak al het een en ander meegemaakt en draagt dit met zich mee. Als we een hondje zouden adopteren moest het vanaf het begin goed voelen. En zo veranderde een doodnormale dag voor ons ineens in een van de beste beslissingen van ons leven…
10 mei was een doodnormale dag. Even de berichten op Shibalog(Facebook groep voor shibaliefhebbers) lezen tot er ineens een bericht van Bikers for Animals werd gedeeld. Mijn vriend en ik waren op slag verliefd. Daar was hij dan….Miyago. Allereerst zagen we zijn foto(foto 1). Wat een prachtig manneke! We kregen hem maar niet uit ons hoofd. Daarna volgde er een filmpje waarin hij al kwispelend en springend te zien was. De tranen stonden in onze ogen. Dit voelde goed en we moesten gewoon de poging wagen om te zien of hij een match voor ons zou kunnen zijn.
De mail was meteen geschreven en daarna het was wachten op een reactie. Gelukkig hoefden we niet lang te wachten en kregen we snel een reactie terug. Vanuit Bikers for Animals werden er een aantal vragen gesteld om te kijken of wij Miyago wel konden bieden wat hij verdiende. Hierdoor merkten wij wel dat ze ontzettend hard hun best doen om de juiste personen te vinden. Welzijn en belang van Miyago kwam eerst voor Bikers for Animals, en zo hoort het! Uiteindelijk moesten wij wachten tot Miyago gecastreerd en ingeënt was voordat we hem mochten ontmoeten. In de tussentijd werden wij goed op de hoogte gehouden over de stand van zaken en het verdere vooruitzicht. Zodra Miyago herstelt was, was het aftellen tot de dag dat we hem zouden gaan zien.
Na een kleine maand was het dan eindelijk zover. 2 uur gespannen in de auto want Lelystad was nog een aardig ritje vanuit Brabant. Daarnaast was het nog hopen dat het zou klikken met Yumi (onze kleine Shiba teefje). We wisten dat Miyago uit een broodfokkerij was gehaald. Waar hij alle jaren van zijn leven als dekreu was gebruikt en niets meer dan dat.
Bij aankomst kregen we zijn verhaal te horen: 10,5 jaar alleen opgesloten in een kleine schuur. Zonder naam. Zonder zorg. Zonder liefde. Hij had de naam Miyago gekregen, wat wij ontzettend mooi vonden en daarom besloten te houden. Tijdens de ontmoeting wist Miyago zich niet zo goed een houding te geven richting Yumi. Na een tijdje begon zijn gegrom wel af te zwakken en werd hij iets opener. Die dag kwam hij met ons mee naar huis.
Het begin met Miyago was niet makkelijk. Hij gromde snel en soms haalde hij ook uit zonder waarschuwing. Alles was nieuw voor hem en dat begrepen wij ook dus lieten we hem langzaam acclimatiseren. Aaien mocht niet, halsband omdoen was een hels karwei en snoepjes nam hij niet aan uit de hand. Ook merkte we al snel dat bepaalde dingen echt traumatische herinneringen opriepen bij hem zoals alles wat op een stok lijkt en elektrische shockjes. Daarnaast waren een paar handelingen voor hem routine geworden. Zo kon hij zonder lijn eigenlijk nooit rechtdoor lopen maar liep hij altijd al rondjes draaiend naar voren. Achter zijn staart zitten, deed hij ook vaak. Wat moet je anders als je je leven lang geen bewegingsvrijheid had …..
Veel geduld, liefde en doorzettingsvermogen hebben uiteindelijk hun vruchten afgeworpen. Dat staartje wat altijd naar beneden hing, ging langzaam omhoog. De rondjes werden steeds minder rond. Rechtdoor lopen werd het nieuwe lopen. Aaien bleek toch wel fijn te zijn en een kusje af en toe was ook soms toegestaan. Al zijn mijlpalen deelden we op de Instagram pagina van onze honden. Hier volgde Bikers For Animals hem ook op de voet. Ze waren zeer betrokken bij zijn vooruitgang. Ook gaven ze tips hoe iets beter kon of waar we op moesten letten. Al met al zijn ze er altijd geweest.
We hebben aardig wat dingen meegemaakt met Miyago. Veel gelachen en ook veel gehuild. Hetgeen wat ons toch het meest geraakt heeft, was het moment dat er bij hem een knopje omging en hij deel uit wilde maken van het gezin. Vanaf dag 1 was de achterzijde van het huis zijn plek en die van Yumi was de voorzijde. Omdat hij zich daar op zijn gemak voelde, hebben we het ook altijd zo gelaten.
Na driekwart jaar bij ons ging een knopje in zijn hoofd om en van de ene op de andere dag zat hij ineens naast ons op de bank! Knuffelen met ons, liggen bij Yumi en zelfs de bench was niet meer nodig want slapen op de bank was zoveel beter! Het was alsof hij ineens alles wat hij had meegemaakt een plekje had gegeven en eindelijk los kon laten….
Een (oudere) hond adopteren kan een uitdaging zijn. Maar die veranderingen die ze meemaken zodra ze goed op hun plekje zitten, zijn goud waard! Tot op de dag van vandaag hebben we nog geen seconde spijt dat wij Miyago geadopteerd hebben! Zonder Bikers For Animals was Miyago ook nooit vrij gekomen. Als de broodfok er niet was geweest, dan had Miyago ook een jeugd gehad zoals iedere andere pup. Dan had hij niet het rugzakje die hij nu met zich meedraagt….
Wij zijn Bikers For Animals voor eeuwig dankbaar dat zij Miyago hebben gered! Samen met Yumi zijn zij de beste beslissingen in ons leven. Miyago boft niet met ons, maar WIJ met HEM!”
