Silke aka Spotty

Het succesverhaal van Silke aka Spotty

In augustus 2018 hebben wij ons Boomer hondje Mischa in moeten laten slapen, ze heeft de respectabele leeftijd behaald van 19 jaar en 1 maand. Ik miste haar vreselijk, ze was mijn schaduw, mijn alles. Een hoop werk en zorgen op het laatst, maar we deden het met plezier. En dan na haar dood het bekende grote gat. Stil in huis, niet meer haasten van het werk omdat Mischa alleen is, niet meer het nachtelijke getrippel door de hal met het bijbehorende irritante getik van de nageltjes op de plavuizen. Maar saai….zó saai.
Mijn vriend Jan Willem wilde in 1e instantie geen hond weer, want je bent toch wel gebonden met een hond. Maar ik miste de liefde van en voor een hond zo erg. Alhoewel wij ook katten, paarden en kippen hebben, een hond is echt anders. Ik miste het dat ik voorzichtig de wc deur open moest doen als ik van het toilet kwam, want Mischa stond altijd te dicht op de deur op me te wachten.
In december ben ik jarig en JW vroeg om mijn verlanglijstje. Bovenaan zette ik met vette letters: een Boomer hondje, want ik ben STOKONGELUKKIG zonder hond. Vlak voor mijn verjaardag, ik liep in de supermarkt, een appje van JW: “is dit wat voor je verjaardag? Ik kan echt niks anders vinden”. Bijgaand een advertentie van een Maltezer reutje, hij beet en je kom hem niet aaien. Maar ik wilde een teefje, en ik wil juist knuffelen. Dus dit was voor mij geen optie. Ik heb de boodschappen als een kip zonder kop afgemaakt, want ik wist nu dat ik toch weer een hondje zou krijgen. JW had al dagen op internet zitten speuren bij asielen en andere dingen, maar nergens was een boomer teefje. Hij zei: ik zit echt niet op zo’n Boomer hondje te wachten, maar als jij daar gelukkig van wordt dan doen we het. Jw is meer van de herders, en aangezien we op een boerderij wonen zou dat ook beter passen, maar ik ben weg van Boomers.
Dus ik meteen op internet zoeken, inderdaad, in de asielen zat niks. Ik me aangemeld bij verschillende Facebookgroepen. We kwamen op de wachtlijst voor een leuk hondje, spannend. Ondertussen zag ik ook de pagina van Bikers for Animals, en daar stonden Spotty en Rocky. Rocky viel af want ik wilde een teefje. Spotty was een ex broodfok teefje, 8,5 jaar misbruikt als fokteefje, een vreselijk leven gehad. Ik twijfelde of je de broodfok niet in stand zou houden als je zo’n fokteefje kocht. De foto van Spotty sprak me niet meteen aan, kon het kopje niet echt goed zien, en haar haar was heel kort geschoren, ze was al 10 jaar, bij katten onbekend. Toch kon ik haar niet uit mijn kop krijgen en ik stuurde Kamal een berichtje. We spraken af dat we zouden komen kennis maken na oud- en nieuw mocht het andere hondje niet doorgaan. Het andere hondje ging niet door. Ondertussen tientallen chats met Kamal gehad en tientallen foto’s gekregen. Oh…maar ze had een prachtig koppie, en lag tussen de katten op de bank. Ik voelde dat dit haar was. Ik kon gewoon niet geloven dat er anderhalf jaar lang totaal geen interesse in haar was geweest, ze was prachtig en volgens Kamal een hartje van goud. Door de foto’s en verhalen werd ik enthousiast.
5 januari reisden we af naar Kamal. We werden gastvrij onthaald. Spotty was eerst wat verlegen, maar ik had beloninkjes meegenomen en al snel zat ze bij mij op de bank. Haar prachtige ogen keken me lief aan, ik was verloren. JW zag het ook wel zitten. We besloten Spotty mee naar huis te nemen. Op schoot in de auto keek ze als een prinses naar buiten.

Eenmaal bij ons thuis stapte ze dapper mee naar binnen. Onze katten keken haar aan of ze dachten : weer een hond? Oké, prima. Spotty, die vanaf toen Silke zou gaan heten, keek ook niet naar de katten om. Silke heeft het huis even verkend en is eigenlijk vanaf het 1e moment heel relaxed geweest.
De 1e dagen was het lastig om haar aan te lijnen, ze durfde zich niet goed laten pakken, dus we hielden het tuigje maar dag en nacht om. Eenmaal buiten was ze vrolijk en blij, maar het vangen was lastig.


Ik had 2 weken vakantie genomen om bij haar te zijn, al gauw liet ze zich makkelijk vangen en kon het tuigje in huis af. Wandelen vond ze heerlijk, al vrij snel gingen we met haar in de auto naar het bos. Ze ging compleet uit haar dak. Onderweg lief tegen mens en dier. We genoten zo van haar. Ze sliep in de slaapkamer op een kussen, maar na 4 dagen sprong ze al op ons bed en sliep bij ons op bed. Inmiddels vertrouwt ze erop dat wij ’s nachts niet stiekem weg gaan en slaapt ze in de kamer op de bank, maar als ze wil kan ze bij ons in de slaapkamer komen.
We hadden ons geen betere opvolger voor Mischa kunnen wensen, een lot uit de loterij is het. Ze is zo makkelijk en lief, nergens problemen mee, alleen soms iets schrikkerig, als je bv iets laat vallen. Ik hou haar ook aangelijnd met wandelen om die reden. Denk dat ze wel bij me blijft, maar als ze schrikt ben ik bang dat ik haar niet weer pakken kan. Mijn vriend zei vorige week: ik was nooit zo van de kleine hondjes, maar ik neem mijn woorden terug, deze is zo lief en makkelijk. En een schitterend koppie heeft ze.
Silke is lief bij de dierenarts en de hondentrimster is weg van haar, zo makkelijk en lief. Ik kan ook gewoon niet begrijpen dat er anderhalf jaar lang geen vraag naar haar is geweest. Maar ik denk echt dat Mischa dit geregeld heeft. Net op het moment dat wij besluiten een hondje te nemen plaatst Kamal een advertentie van Spotty, haar 2e kerst in de opvang, waarom wil niemand haar? Ik denk dat ze op ons gewacht heeft. Ze past hier zo goed, we houden zielsveel van haar en zij van ons.
Gisteren is ze laparoscopisch gesteriliseerd. Weg met die hormonen. Voor de loopsheid aan was ze 2 weken erg down, tijdens de loopsheid wilde ze niks, en 2 weken na de loopsheid was het nog een zielig hoopje. Dit is fijner, en minder kans op baarmoederontsteking en tumoren. Het is zo’n sterk hondje, 2 uur na de operatie heeft de dierenarts haar al buiten laten plassen en 4 uur later was ze thuis. We merken echt niks aan haar, ze likt ook niet aan de wondjes.


Wij hebben een perfect hondje, liever krijg je ze niet. Ze is perfect gesocialiseerd door Kamal, goed zindelijk, kan makkelijk alleen zijn, lief tegen mens en dier. Wij zijn heel tevreden hoe we door de stichting zijn behandeld, en ik heb nog wekelijks contact met Kamal, die net zo trots is op Silke dan dat wij zijn. Ik vind het ongelooflijk dat een hondje nog zo lief kan zijn tegen mensen, en ons zo vertrouwt, na alle ellende die haar is aangedaan. Ik begrijp niet hoe mensen dit kunnen. Het is zo dankbaar haar nog een mooie oude dag te geven. Alleen maar liefde zei Kamal….en zo is het!