Het kan bij ons in Lelystad soms erg druk zijn, soms word het ons dan ook even teveel.
Zo ook de laatste tijd, wanneer je denkt een teef op te vangen uit de fokkerij en deze blijkt drachtig te zijn.
Zo worden er gelukkig enkele honden herplaatst….en komen er gewoon even 6 pups bij.
Als deze dan na de nodige weken herplaatst zijn, denk je even op adem te komen.
Helaas breken mijn rugproblemen mij op en kom ik dagen plat te liggen, tijdens deze dagen waren wij bezig donatie’s op te halen voor een shelter in de Oekraïne en krijgen wij te horen dat ze vanuit Borgsweer begonnen zijn om voer enz in te zamelen voor de shelters in de Oekraïne.
Wij kijken elkaar aan en weten wat er komen gaat……en inderdaad, binnen enkele dagen krijgen wij al berichten dat het gigantisch loopt….er staan letterlijk auto’s met aanhangers in de rij bij Borgsweer om te lossen, in heel het land komen er inzamelpunten en het word een ware vloedgolf.
Van het idee om 1…2 of misschien 3 auto’s te sturen blijft niets over en het worden steeds meer bussen.
Wij besluiten om hier ook inzamelpunt te worden….en als, als er genoeg binnenkomt, dat ik dan ook zal rijden met de BFA bus.
Nou dat hebben wij geweten, binnen no time stond het voor vol…achter lag het vol, mijn schuur lag vol.
De zakken voer lagen letterlijk tussen mijn motoren opgestapeld….en ja, de bus zat ook binnen no time vol.
Gelukkig ging mijn rug met de dag weer steeds iets beter, en kon ik met behulp van de nodige pijnstillers mij weer bewegen.
Gelukkig ook maar want de bus maakte voor mijn gevoel vreemde geluiden…en inderdaad had ik gelijk.
De krukas poeli was versleten en stond tegen de zijkant van het blok te rammen, deze kon ik samen met mijn zoon nog even vervangen.
Er werd een oproep gedaan voor mensen met een bus die mee wilde rijden, Dirk melde zich en ook zijn bus zat zo vol.
Zaterdag ochtend om 5 uur vertrokken wij dan in colonne naar het eerste punt in Duitsland, waar wij samen met de rest richting Polen vertrokken.
De omgeving was adembenemend….in Polen reden wij door de bergen….steeds weer terugschakelen omdat de auto’s steeds meer moeite kregen met de stijgende wegen…om dan vervolgens weer heel lang naar beneden te rijden…rustig aan om je remmen niet te verbranden….de auto’s werden aardig op de proef gesteld
Ik zat samen met mijn zoon Max in de bus…zo konden wij elkaar afwisselen wanneer mijn rug begon op te spelen.
De hele rit voelde als een groot avontuur.
Eindelijk kwamen wij op plaats van bestemming….teminste, eerst moest er nog een aardig stukje naar beneden gereden worden.
En dan eindelijk…na ons vertrek om 5 uur….staan wij om 20:00 dan eindelijk klaar om te lossen.
Er moest bij het adres een aardig stukje omhoog gereden worden.
Het weggetje was net breed genoeg en er konden per keer 2 auto’s naar boven.
Na het lossen kon je bij diverse auto’s de koppeling ruiken, zo zwaar hadden de meeste het.
In kleine groepjes gingen er auto’s terug naar Nederland, wij reden met nog 2 bussen terug.
In Duitsland gingen wij ieder ons eigen weg en was ik na uren in colonne rijden alleen met mijn zoon.
In Duitsland begonnen de kilometers en uren hun tol te eisen en kon Max gelukkig de laatste kilometers rijden.
Thuis kon ik mij na 3 uurtjes slapen weer een beetje menselijk voelen en hoor je diverse nieuwtjes.
Goed nieuws maar ook slecht nieuws.
Een vrouw die op de vlucht was met haar 3 honden, die zou met ons mee terugrijden naar Nederland…had helaas de poolse grens niet gehaald en is overleden, van haar 3 honden heeft er 1 de aanslag overleefd..
Verder had de televisie aandacht aan ons besteed, Editie NL en Hart van Nederland…de kranten en ook de plaatselijke radio..
Mensen in je omgeving vertellen hoe goed je het hebt gedaan en ja…sommigen noemen je een held.
Een held kan ik mij niet noemen, wij hebben niets bijzonders gedaan…de ware helden zitten in de Oekraïne.
En als ik eerlijk ben…dan komt alle eer onze vrijwilligers Rene en Yvonne toe.
Deze mensen die voor ons de opvang in Borgsweer runnen hebben alles georganiseerd en hebben ook deze hele aktie op poten gezet.
Twee top mensen met een hart van goud.
Naast deze twee mensen, willen wij iedereen bedanken voor zijn inzet.
De donateurs zodat alles financieel haalbaar was…de mensen die materiaal hebben gedoneerd, dit was echt ongelovelijk.
En natuurlijk iedereen die heeft meegereden…
Dank jullie wel
